İÇİM ACIYOR.. hayat dediğimiz şey... bu kadar basit bir denklem mi??

Ne söyleyerek başlamak lazım,nasıl anlatmalıyım hiç bilemiyorum, şuan tek bildiğim içimizin kan ağladığı...
Biricik Sevda teyzem, Biricik Utkucum ve Biricik Adnan abicim... Küçücük ama çok candan sıcacık bir aile...
Nasıl güzeldi herşey, nekadar mutluydular... Hani insan ölünce denir ya nekadar iyi insandı diye, öyle değil gerçekten belki de dünyanın en iyi insanıydı Adnan abi. Her zaman yüzünde bir tebessüm vardı, hiç kimseyi incitmedi bugüne kadar.. Hiç gücenmedim Adnan abiden, hiç ama hiç... Çok dürüst, temiz ve değerliydi...
Daha çok uzun bir ömrü olmalıydı, Utku'yu büyütüp evlendirmeliydi... Torununu görmeliydi. Eminim o zamanda çok iyi bir dede olurdu. Bir sürü hayalleri planları vardı... Hiç tahmin edebilir miydi böyle ansızın, bir anda , bir saniyede... Boğazımda düğümleniyor yazacaklarım anlatamıyorum içimden geçenlerin milyonda birini bile. Yaşamın tam da orta yerindeydi yapacağı bir sürü şey vardı daha, ama bitti... Bu kadarmış... Oyunu yarım bırakıp gitti Adnan abi, hepimizi yarım bırakıp gitti...
Akşam bize yemeğe geleceklerken, bu sebepten bizim onun cenaze yemeğini yiyeceğimizi kim bilebilirdi ki...
Hayat bu, gelen geldiği gibi gidiyor işte... Sadece çok ani oldu, apansız oldu..
Bir akşam işten eve dönerken trafikte nokta koydu hayatının geri kalanına...
Dört elle sımsıkı sarıldığımız bu hayat demek ki bir anda bırakabiliyormuş bizi...
Acımı tarif edemiyorum. Bu koşuşturmanın içinden sıyrılıp gittin umarım artık rahat ve huzurlusundur Adnan abicim, seni çok seviyoruz...